Al tekenend overdenkt Astrid de Pauw (NL, 1973) intermenselijke relaties. Zijzelf is regelmatig onderwerp van die verbeelding alsmede de mensen die dicht om haar heen staan. De Pauw begint een nieuw werk met lichte potloodlijnen en werkt deze uit totdat het grafiet bijna door het papier heen komt. Daarna keert ze het proces om en tekent ze een gegumde versie tot het moment dat de juiste verstilling is gevonden. De Pauw streeft er niet zozeer naar de uiterlijke verschijning van mensen te vangen, maar juist hun innerlijke gedachtewereld. Deze is veelal voor het oog verborgen en zo inclusief, dat de onmogelijkheid hiervan onderwerp wordt. Lege plekken in de tekening zijn geen eenduidige ‘wolken’, ‘gedachten’ of ‘dromen’, maar raken dit onvermogen aan om de mens daadwerkelijk te kunnen doorgronden.
In haar recente werk zijn personages verdwenen (Drawing Rooms).
De ruimten zijn in tonen van donkerblauw neergezet, soms met arcering en vaak in collagevorm opgebouwd. De Pauw construeert en deconstrueert op het platte vlak. Er heerst rust in deze ruimten, het straatrumoer dringt er niet in door. Dat hebben deze ‘ruimtelijke’ werken gemeen met de tekeningen waarin zij personen afbeeldt. Er heerst rust in haar werk. Een bedrieglijke rust misschien die ontstaat vanuit het denken, waarin zijn de randen van het mogelijke opzoekt. Het is een continu beeldend onderzoek naar het andere, wat de essentie is van haar kunstenaarschap.
English
