De sleutel tot de Naaktheid.

Toen ik geconfronteerd werd met het werk van João en tegelijkertijd het plezier had hem persoonlijk te ontmoeten, begreep ik de complexiteit van zijn werk en de bijna mythologische wereld die hij om zich heen had geschapen en dat hij projecteert met grote en euforische kracht in zijn collages. Deze laten mij opnieuw bevestigen wat ik al heel lang wist en dat ik had gelezen en geleerd in de academische presentaties, in de galeries en in virtueel contact met de echte kunstenaars: slechts een paar mensen leven in de kunst, ze overstijgen het echte, de verbeelding, het mogelijke en het geheugen, met gratis toegang tot deze status-quo. Zij representeren aan ons onze verwachtingen, geven deze aan ons door als heldere flitsen als we verloren zijn in onze ontoereikende illusies.. Zij hebben de sleutel tot naaktheid
.
Nadat ik ontdekte dat mijn opvattingen realistische feiten waren bij João, heb ik geprobeerd hem en zijn werk te plaatsen en dat deed me denken aan Charles Baudelaire.
De collage functioneert als een portaal om tijdelijke elementen te introduceren bij de toeschouwer. Alle symbolen van de klassieke beeld schoonheid krijgen nieuwe stijl in de allegorie gevangen in de bijna euforische werken van João
João houdt zich intens bezig met de afbeelding. Met de fixatie op het heden laat hij ons onze turbulente eenzaamheid zien. Het zijn beelden gemaakt van de waarheid, in deze de drukkende stilte en de schreeuw naar progressiviteit. Zijn werk zegt dat zien een illusie is en hierdoor creëert hij poëzie.
João maakt de omgekeerde reis die Baudelaire maakte, deze dichter met een buitengewoon gevoel voor het visuele en het plastische die door deze redenen de grootste criticus van de kunst van zijn tijd was, Baudelaire had een visie op de realiteit en zeker een passie voor het beeld, welke duidelijk is terug te vinden in de woorden van zijn poëzie.

De "Uitdrukking" in zijn collages onderdrukt onze binding met een fragment, onze perceptie van de werkelijkheid gebaseerd op poëzie en doordrongen van de ketting van onze cultuur van vandaag.
Baudelaire schreef in "Horreur sympathique" : " Onvervangbaar dorstig naar het duistere en ongewisse" Het lijkt een verlenging van de ziel, een gedecentraliseerde arbeidswerking van de man die weet hij iets wil maar niet weet wat, en ook niet of hij het nodig heeft. Hij beschikt niet over de woordkennis maar hij kent zijn verlangen. Van dit fragment uit de poëzie van de moderniteit gaan we naar de potsstructuralistische man die John ons laat zien in zijn werk: het onderwerp dat het concept heeft van tijd en ruimte, maar zich niet geheel toont, een onderwerp dat?., perfect gebalanceerd, zich verplaatst van persoon tot persoon.
Baudelaire is vooral de dichter van de menselijke kwelling en als wij dichter bij zijn werk komen maken we gedwongen gebruik van de?.in maskers. De meest vicieuze is de ?Dandy? die benadert ons met zijn esthetisch en sociaal menselijk gedrag. Maar, kan iemand die het genoegen genieten João Collage te kennen mij een betere definitie voor zijn figuur en zijn werk geven? . En om elke twijfel te voorkomen, moeten we maar eens kijken wat wij verstaan onder ?Dandy? in de woorden die passen in de stijl.
Baudelaire:
"Dandyisme is niet een buitensporig genot in elegante kleding en materiaal. Voor de perfecte Dandy, zijn die dingen niets meer dan een symbool van de adellijke superioriteit van zijn geest."
John is superieur! Hij levert het bewijs van zijn intellectuele superioriteit met het ons confronteren van onze verwachtingen , gebruik makend van de subjectiviteit en het actieve knippen en plakken, in andere woorden. Het verknippen van en het opnieuw opbouwen in een andere vorm.. Wij leven in een tijd van culturele snippers en collages, voor de reorganisatie van de man in de wereld en de relatie ervan met de natuur. Wij zijn verloren en als wij ons laten aanraken (plakken) door João begrijpen we waarom.

Alana Morais(visual Artist) Master in visuele kunst van de Federale Universiteit van Goias te Brasilië

Goiânia 6-6-2009.